Religie wnoszą ważny wkład w realizację tej misji, niezwykle istotnej dla przyszłości rodzaju ludzkiego, jaką jest budowanie pokoju. Każda z nich mówi o człowieku, o jego powinnościach wobec Stwórcy, wobec samego siebie i bliźnich; wszystkie upowszechniają nauczanie ukazujące wartość życia jako świętego daru Bożego, który człowiek powinien szanować i cenić. Jak już wielokrotnie mówiłem, właśnie z tego względu religie powinny zdecydowanie piętnować i odrzucać wszelkie formy przemocy jako sprzeczne z właściwym celem ich dążeń, którym jest pojednanie ludzi ze sobą nawzajem i z Bogiem. Religie są często bezpośrednio zaangażowane w wychowanie dzieci i młodzieży, winny zatem bardzo odpowiedzialnie dobierać treści nauczania, zwalczając i odrzucając wszelkie przejawy sekciarstwa, a rozwijając i wspomagając to wszystko, co sprzyja głębszemu poznaniu i poszanowaniu innych. […] To poznanie i wzajemny szacunek stwarza możliwość rozwijania coraz intensywniejszego dialogu międzyreligijnego, zwłaszcza między chrześcijanami i muzułmanami. Trzeba dążyć do coraz lepszego wzajemnego poznania tradycji i mentalności wyznawców obydwu religii, ich dziejowej roli i ich zadań we współczesnym świecie, organizując spotkania zwierzchników społeczności religijnych, ale należy też krzewić wzajemny szacunek i budzić pragnienie bliższego poznania się u zwykłych ludzi i we wspólnotach wierzących, w miastach i wioskach. Szanując się nawzajem, chrześcijanie i muzułmanie będą mogli lepiej współpracować w służbie pokoju, aby zapewnić lepszą przyszłość ludzkości.